Αξίζει έπαινος στους υπευθύνους της Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας για τον άθλο της πραγματοποίησης της έκθεσης, έστω και χωρίς επίσημα εγκαίνια με φυσική παρουσία. Σε μια συγκυρία αβέβαιης υγειονομικής «μετάβασης», η μόστρα, ανοιχτή για το κοινό από τις 22 Μαΐου, είναι η πρώτη υλοποιημένη διεθνής εκδήλωση αυτών των διαστάσεων, με το ρεκόρ των 112 διεθνών συμμετοχών και των 65 εθνικών περιπτέρων. Βέβαια, για όποιον έχει συνηθίσει στην τελετουργία των εγκαινίων προηγούμενων ετών με την πολυκοσμία των αρχιστάρ, την ευφορία του συνωστισμού και το πυρετικό πήγαινε-έλα του αρχιτεκτονικού κοινού κάθε ηλικίας στην πάντα ζεστή και υγρή Βενετία, αυτή η Μπιενάλε δείχνει κάπως μελαγχολική, σε μια περίοδο ακόμη ανασφάλειας σε ό,τι αφορά την πανδημία. 

Άλλες βεβαιότητες φαίνεται πάντως να αναζητεί ο Hashim Sarkis σε αυτή την Μπιενάλε, ο ταλαντούχος Λιβανέζος αρχιτέκτονας και καθηγητής στο ΜΙΤ της Βοστώνης. Ξεκινά με διαπιστώσεις οικουμενικής εμβέλειας για τις συνθήκες ζωής των έμβιων όντων, τις απειλές του οικοσυστήματος από τον άνθρωπο, τις συνθήκες των κοινωνικών ανισοτήτων αλλά και την πολλαπλότητα των θετικών προοπτικών αν αναζητηθούν λύσεις ως εκδοχές συλλογικών εκφράσεων και αξιών. Προωθεί την ιδέα ενός νέου «χωρικού συμβολαίου» στη θέση του κοινωνικού συμβολαίου της Αριστεράς του 20ού αιώνα, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα την αποτυχία της πολιτικής όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και την ανάγκη μιας κοινωνικής αυτοσυνειδησίας για την υλοποίηση μιας νέας «επαγγελίας του συλλογικού». Η οποία πρέπει να οδηγήσει σε έναν καινούριο κόσμο, όπου ο άνθρωπος δίνει χώρο σε όλους τους συντελεστές των πλανητικών μορφών ζωής, σε μια νέα εξισορρόπηση και νέα «συμβίωση». Σε αυτό το κοσμολογικό όραμα, ο αρχιτέκτονας καλείται να αποποιηθεί του συμβατικού ρόλου του, να αναγνωρίσει τη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και να μετατραπεί σε εκτελεστή της «αναγκαστικής διαχείρισης» του ανθρώπινου είδους, εξαιτίας της αποτυχίας και των ευθυνών τού τελευταίου για την κρίση του έμβιου και φυσικού περιβάλλοντος.