Το έργο στο Χαϊδάρι είναι μια προσθήκη νέας κατοικίας σε όροφο. Ένα ζευγάρι που είχε μόλις παντρευτεί, κατασκεύασε το σπίτι του πάνω από την κατοικία των γονιών τού συζύγου και με την οικονομική τους αρωγή. Πρόκειται για μια συνήθη ελληνική οικοδομική πρακτική, γνωστή ως «πανωσήκωμα». Η είσοδος του νέου σπιτιού χωροθετήθηκε στην αντιδιαμετρική γωνία του οικοπέδου, δηλαδή όσο το δυνατόν πιο μακριά από την είσοδο του υφιστάμενου σπιτιού. Το σπίτι των παιδιών, πάνω από εκείνο των γονιών, σχεδιάστηκε σαν ένας όγκος που μοιάζει με κλειστό κουτί. Τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο της νέας κατοικίας τοποθετήθηκαν πίσω από τους λευκούς αυτούς τυφλούς τοίχους. Ανάμεσα στα δωμάτια και το περιμετρικό φράγμα δημιουργήθηκαν γενναιόδωρες αυλές, στις οποίες εκτονώνονται οι χώροι. Το σπίτι προστατεύει αλλά και εκθέτει σκηνογραφικά τη ζωή των κατοίκων. Ορθώνει απέναντι στο οικοδομικό χάος της γειτονιάς και το διερευνητικό της βλέμμα, ένα γεωμετρικά πειθαρχημένο, αυστηρό όριο. Από πίσω του, στην καρδιά της σύνθεσης, βρίσκεται σφηνωμένη μια σκάλα που μοιάζει με σπάραγμα αμφιθεάτρου. Οδηγεί από την είσοδο της κατοικίας θεατρικά προς τα πάνω, μισή έξω στο ύπαιθρο και μισή μέσα στο σπίτι. Στις κερκίδες της κάθονται οι κάτοικοι, πίνουν τον καφέ τους κάθε πρωί, και κρυφοκοιτάζουν τη γειτονιά που τους κρυφοκοιτάζει. Ο λευκός τοίχος μοιάζει εκ πρώτης να αποκρύβει τη ζωή τους. Στην πραγματικότητα, όμως, την αναδεικνύει ποιητικά αποκαλύπτοντας τρυφερές στιγμές, όπως τα γυμνά πόδια τής Χάρις όταν πλατσουρίζει με τα νερά της αυλής. Στον δεύτερο όροφο, ένα μεγάλο άνοιγμα σαν αυλαία αποκαλύπτει γενναιόδωρα τη ζωή του ζευγαριού στη γειτονιά αμέσως μόλις πέσει ο ήλιος. Ο λευκός περιμετρικός τοίχος του νέου σπιτιού, κατασκευασμένος από μεταλλικό σκελετό και ινοσανίδες, αποκολλήθηκε από το πατρικό σπίτι μέσω μιας σχισμής η οποία διατρέχει τη βάση του. Ο όγκος της νέας κατοικίας ξεπροβάλλει από πίσω του, και με έντονη κλίση κορυφώνεται στο καθιστικό του δευτέρου ορόφου, που προσφέρει απλόχερα πανοραμική θέα της πόλης από ψηλά. Έτσι, η καινούρια κατοικία μοιάζει να ίπταται, γίνεται “ένα κουτί που πετάει”, προστατεύει τους νέους ενώ ταυτόχρονα τους θυμίζει ότι μπορούν, όποτε θέλουν, να φύγουν.

Αρχιτέκτονας: Μυρτώ Κιούρτη

Στατική μελέτη: Ιωάννης Κιούρτης – Θάνος Κιούρτης
Ηλεκτρομηχανολογική μελέτη: Ιωάννης Βασιλειάδης
Κατασκευή: ACRM - ΕΠΙΚΥΚΛΟΣ
Σύμβουλος Στατικών: Ιωάννης Μυλωνάς, Λυκούργος Πολυχρονόπουλος
Επίβλεψη: Ιωάννης Μυλωνάς
Project Management: Βαλάντης Σαράντος
Επίπλωση και εξοπλισμός: Χάρις Δημήτρουλα
Ειδικοί συνεργάτες: Μαρία Γκουρογιάννη, Ιωσήφ Αραμπατζής, Αγγελική Μαμούση

Φωτογραφία: Γιώργος Σφακιανάκης