Το βλέμμα και η έκφραση του διακρίνονται δύσκολα πίσω από ένα πλέγμα γυμνών μεταλλικών ράβδων οπλισμένου σκυροδέματος πριν το κλείσιμο του ξύλινου καλουπιού. Είναι σαν να παρατηρεί ο αρχιτέκτονας τον Κόσμο, εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο του το έργο. Και γι’ αυτό είναι -ίσως- κοίταγμα μιας ανήσυχης προσμονής. Λες και διερωτάται για τον Κόσμο, τον Άνθρωπο και τα Ανθρώπινα. (Διερώτηση που παραμένει εκκρεμής, από την εποχή πριν την έκδοση του βιβλίου μέχρι και σήμερα. Καθώς η απάντηση της βιώνεται πια καθημερινά με συλλογικό και ατομικό τρόπο, από την αρχιτεκτονική κοινότητα, αλλά και τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο).

Μανώλης Οικονόμου
Ιανουάριος, 2022